PENSEE: geloof en wetenschap bouwen op elkander
Ze staan weer aan... telkens als ik deze plaats voorbij loop staan ze aan. 'S ochtends vroeg, in de week, op WEs, en zelfs laat in de nacht. Soms minder, soms meer, maar altijd aan. Zonder verbazing staar ik naar de aangestoken kaarzen alsof ik verwachtte dat ze de lucht zouden verwarmen in deze koude en vochtige zondag namiddag. Zielig. Het is een heilige grot en dan?.Buiten het prachtig flikkeren van het spel van tientallen vlammekes in hun rood potje gebeurt er helemaal niets. Geen vonk van een nieuw gevoel, geen warme feeling, geen gloeiende idees, ... niets! Dus sta ik daar en weet steeds niet waarom mensen in God geloven. Krijgen zij het teken of de bevestiging van een zeker "bestaan" waar ik geen recht op heb of is het eerder anders om. Dat ik het rationeel en filosofisch denken bijgekregen heb dat zij missen? Al startend op het besneeuwd pad door het bos "Bois du mauvais passage" dringt een gedacht door. Eigenlijk moet ik toegeven dat ik overtuigd ben dat de mens een diep behoefte heeft om in iets te geloven dat ie echt vind. Mijn hypothese is dat die nood feitenlijk een step up of een trekker is om in het leven te vorderen. En die vordering komt van het feit dat de mens zijn geloof wil nakijken en uittesten wat in beurt de stappen naar het wetenschappelijke zet. Onder deze veronstelling bouwen wetenschap en geloof op elkander. Wetenschap zou niet bestaan als het niet om een geloof te bevestigen of af te schieten was and geloof zou nooit zo sterk zijn als het niet bestrijdt werd. In dat geval wat zou mijn geloof zijn? Eigenlijk voel ik me wel overtuigd over een flink aantal zaken. Ten eerste geloof ik individueele verantwoordelijkheid. Zou iedereen starten met construktief en pro-aktief initiatief te nemen in zijn eigen omgeving en de gevolgen van eigen akties en beslissingen aanvaarden dan zou de mens al een flink stap verder staan. Ten tweede geloof ik de reddersfilosofie "red jezelf eerst, anders kan je niemand anders meer redden". Logisch niks op aan te voegen. Ten derde ... Ja, ik zou zo volle paginas verder kunnen, maar wat mij vandaag toch nog bezorgt is welk geloof mij de trails op doet gaan. Wat zoek ik? Waarom voel ik mij zo goed eens dat er geen enkel teken van beschaving niet meer bestaat? Waarom kijk ik er zo naar uit om nieuwe trails te ontdekken? Niets lijkt op een bospad als een ander bospad, nee? ... Mijn vragen gaan gelijk en samen met de zon neer. Ze vormen ongelooflijke uitzichten die niets te maken hebben met het zelfde landschap een uur eerder en zullen morgen opnieuw komen opdagen. Inmiddels, sluit ik mijn wandeling door bos en weide en ben ik terug aan het startpunt: de heilige grot. Droom ik of hebben de kaarsen mij gegroet met wederzijds respekt...